Κατά κοινή ομολογία η εποχή μας είναι εξαιρετικά προνομιακή καθώς  χαρακτηρίζεται από την εισβολή της πληροφορίας που είναι δυνατόν να είναι σε χρόνο ρεκόρ στα χέρια του οποιουδήποτε ανθρώπου. Η έννοια της πληροφορίας ήρθε να ενισχύσει το άτομο και να του προσδώσει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανεξαρτησίας αφού ο καθένας από μας δεν έχει παρά να ανατρέξει στην πηγή της πληροφορίας η οποία δεν είναι άλλη από τον ανεξάντλητο πάροχο πληροφοριών της εποχής μας, το Διαδίκτυο.

 Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να διευκρινισθεί πως η ικανότητα αυτή του σύγχρονου ανθρώπου τον καθιστά ικανό να συλλέγει τις  πληροφορίες που του είναι χρήσιμες κατά την ατομική του κρίση, με απότερο πάντα στόχο την αποκόμιση γνώσεων για τις κάθε λογής πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μολονότι οι προαναφερόμενες παραδοχές θα έβρισκαν πολλούς υποστηρικτές, διαπιστώνεται η προβληματική σχέση της ιδιότυπης συνθήκης μέσα στη τάξη. Αυτό που για όλο τον κόσμο αναμφίβολα αποτελεί μια συνηθισμένη και καθημερινή διαδικασία πληροφόρησης άρα και μάθησης, δεν βρίσκει εφαρμογή στη ‘σύγχρονη΄ τάξη. Εκεί, η πληροφορία ‘πρέπει’ να μεταδίδεται ως γνώση στους μαθητές με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο. 

Η συνθήκη αυτή δημιουργεί πολλά προβλήματα κατά τη μαθησιακή πράξη. Η πολυδιαφημιζόμενη ομοιογένεια στις τάξεις των κάθε είδους σχολείων [δημόσιων, ιδιωτικών και φροντιστηρίων] που προωθείται τόσο ένθερμα…  έρχεται ωστόσο σε αντίθεση με την ίδια την ουσία της μάθησης. 

Το άτομο σύμφωνα με το σύνολο των ανθρωπιστικών επιστημών [ανάμεσα στις οποίες εξέχουσα θέση κατέχουν οι Παιδαγωγικές επιστήμες] είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα άτομα του συνόλου στο οποίο τοποθετείται. Η ανομοιογένεια συνεπώς, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων και κυρίως των νεανικών  πληθυσμών του πλανήτη. 

Επομένως, πώς προβάλλεται από συγκεκριμένους φορείς κατάρτισης η προώθηση των ‘ομοιογενών’ τμημάτων διδασκαλίας ως ένα ουσιώδες πλαίσιο ανάπτυξης της αγωγικής διαδικασίας;

Η επιδίωξη της όποιας  ομοιογένειας [π.χ. όλοι οι ‘αδύναμοι’ μαθητές σε μια τάξη, οι ‘καλοί’ σε άλλη] δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στους μαθητές απ’ όσα διακυρήττει ότι θα λύσει. 

Οι ιδεολογικοί άξονες ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν έχουν στέρεες βάσεις και οι συνέπειες είναι ανασταλτικές για τη θεμελίωση της μάθησης. Η τοποθέτηση των μαθητών για την επίτευξη της ομοιογένειας στη τάξη δεν μπορεί να βασιστεί σε αξιόπιστα κριτήρια και να αποσαφηνιστεί με αξιολογικές μεθόδους. 

Ο μαθητής σε όποια ηλικία και επίπεδο κι αν βρίσκεται είναι ο πιο ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων του εκπαιδευτικού. Η σχεδόν ισοπεδωτική ορμή της ‘ομοιογένειας’ στην τάξη δεν επιτρέπει στους μαθητές να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους. Η απομνημόνευση κανόνων που διδάσκονται σε όλους τους μαθητές με τον ίδιο τρόπο δεν προωθεί τη γνώση σε κανένα εκπαιδευτικό αντικείμενο. 

Ο στόχος των Κέντρων Ξένων Γλωσσών ‘ΜΕΛΛΟΝ’ είναι εκτός από την διδασκαλία της Αγγλικής γλώσσας και η ανάδειξη της ατομικότητας καθώς και η έκφρασή της μέσα από μια πληθώρα εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων (ομαδικές δραστηριότητες, παιχνίδια και διάδραση πάντοτε με εκπαιδευτικό σκοπό και περιεχόμενο).

Εδώ, ο κάθε μαθητής/τρια κατέχει τη δική του/της ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ θέση στη τάξη και αυτή η μοναδικότητα θα πρέπει να γίνεται ο πρωταρχικός στόχος όλων των φορέων της εκπαίδευσης έτσι ώστε η εξατομικευμένη διδασκαλία να δεσπόζει στο μαθησιακό περιβάλλον, πράγμα που καθιστά ευχάριστη και κυρίως αποδοτική την αγωγική διαδικασία και πράξη.