Η εκμάθηση των Αγγλικών τελικά είναι απλά ένα μηναίο έξοδο ή μια επένδυση στο μέλλον των παιδιών μας;

Τα Αγγλικά είναι κάτι με το οποίο πρέπει να ξεμπερδεύουμε το συντομότερο δυνατόν;

Αν ναι, πότε τελειώνει; Μήπως με την απόκτηση του Proficiency; Αν ναι, πιο Proficiency από όλα, το δύσκολο, το εύκολο ή το πιο φθηνό;

Ας ξεκινήσουμε με ένα αξίωμα. 

Το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ΔΕΝ μπορεί να υποστηρίξει την εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας. Συνεπώς τα παιδιά μας ΔΕΝ μπορούν ούτε να μάθουν αλλά και ούτε να πιστοποιηθούν από το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Πρέπει συνεπώς οι γονείς να αποφασίσουν το που και πως θα μάθει το παιδί τους Αγγλικά. 

Φυσικά ανάμεσα σε τόσες επιλογές (Φροντιστήριο, ιδιαίτερο μάθημα μόνο του, ιδιαίτερο αλλά γκρουπάκι κ.λ.π) και με τόσες διαφορετικές πληροφορίες αλλά και σε μια εποχή όπου καθοριστικό ρόλο παίζει και η τιμή, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Το πιο σημαντικό όμως για τους γονείς είναι να αντιληφθούν οτι το επίπεδο γνώσης των Αγγλικών που θα αποκτήσουν τα παιδιά τους θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο αν θα μπορέσουν να βρουν εργασία τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο στο εξωτερικό.

Η επένδυση λοιπόν στην γνώση, την εκπαίδευση και τα Αγγλικά έχουν και θα πρέπει να έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, πληρώνουν οι γονείς για να αποκτήσουν τα παιδιά τους εφόδια που θα τους καταστήσουν ικανούς να βρουν εργασία.

Είναι όμως έτσι;

Επί σειρά ετών ο χώρος της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης- στην πλειοψηφία του- υπηρέτησε τις ανάγκες της χώρας για την πρόσβαση σε μια θέση του Δημοσίου και την απόκτηση ενός πιστοποιητικού γλωσσομάθειας, αφού ο κύριος εργοδότης ήταν το ίδιο το κράτος μέσο του ΑΣΕΠ.

Η πλειοψηφία των μαθητών σταματούσαν τις σπουδές τους στο επίπεδoΒ2 (Lower) μιας και αυτό αρκούσε. Η γνώση της Αγγλικής ήταν ένα τυπικό προσόν, ένα χαρτί ή ένα χαρτί ακόμα.

Αυτοί που επιθυμούσαν κάτι παραπάνω, μόρια, μισθό ή ακαδημαϊκή εξέλιξη προχώραγαν στην απόκτηση του Proficiency. 

Έτσι η Ελληνική αγορά άνοιξε τις πόρτες διάπλατα σε εξεταστικούς φορείς και με την επιλογή των 23 πιστοποιητικών Β2 (Lower) και 17 διαφορετικών πιστοποιήσεων C2 (Proficiency), οι γονείς, τα παιδιά , όλοι μαζί χάθηκαν στο χορό των “εύκολων” και “δύσκολων” πιστοποιήσεων και “χαρτιών”.

Η έννοια της γνώσης και της απόκτησης της γνώσης χάθηκε.

Αξίωμα Δεύτερο.

Η απόκτηση γνώσης ΔΕΝ είναι αγώνας ταχύτητας, είναι μαραθώνιος και όσων αφορά τα Αγγλικά, είναι  ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗ..!!

Ας τελειώσει λοιπόν το παραμύθι των ταχύρρυθμων τμημάτων, των “προικισμένων” μαθητών που “πηδάνε” επίπεδα, των Κέντρων Ξένων Γλωσσών που παραλείπουν επίπεδα σπουδών για χάριν ταχύτητας και με την υπόσχεση της απόκτησης του “πτυχίου” μια ώρα αρχύτερα.

Τα παιδιά μας θα καλεστούν στην εποχή της ψηφιακής πληροφορίας , του διαδικτύου, των κοινωνικών μέσων δικτύωσης και τις παγκοσμιοποίησης να διαχειριστούν και να εργαστούν σε έναν κόσμο όπου το γνωστικό επίπεδο των Αγγλικών τους θα παίξει καθοριστικό και καταλυτικό ρόλο..

Με άλλα λόγια, το  γνωστικό επίπεδο των Αγγλικών είναι και θα είναι το εφόδιο εκείνο που θα  καταστήσει τα παιδιά μας ικανούς ή μη ικανούς να βρουν εργασία.

Το που και το πως θα διδαχτούν τα παιδιά μας, είναι μια επιλογή ευθύνης.

Τα Αγγλικά των παιδιών μας είναι ΕΠΕΝΔΥΣΗ στο μέλλον τους, όχι μηναίο έξοδο..!!

Πόσες ώρες κάνει ΑΓΓΛΙΚΑ το δικό σας παιδί;

Τα Αγγλικά στην Ελλάδα: Πως μετατρέψαμε ένα ΑΓΑΘΟ σε ΠΡΟΪΟΝ

No Homework Project: Βιωματική Μάθηση

Παίζουμε και μαθαίνουμε, μαθαίνουμε και παίζουμε

Εσείς τραγουδάτε στην τάξη σας;