Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι και πρέπει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας μιας χώρας.

Σκοπός της εκπαίδευσης να παρέχει παιδεία, γνώσεις και δεξιότητες τέτοιες που να καθιστούν τον μαθητή ικανό να αντεπεξέλθει στις μελλοντικές προκλήσεις τόσο του επαγγελματικού στίβου όσο και του κοινωνικού.

Μέχρι εδώ σίγουρα συμφωνούμε οι περισσότεροι.

Τότε γιατί από μέσα μας γελάμε σαν να πρόκειται για κάποιο ανέκδοτο;

 Η χώρα λοιπόν που ανακάλυψε και ονομάτισε τις περισσότερες επιστήμες που γνωρίζει ο κόσμος όλος, η χώρα που δόξασε τις τέχνες, την παιδεία, τον αθλητισμό και τις επιστήμες έχει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μόνο αποστροφή και απαξίωση προκαλεί όχι μόνο στους μαθητές και γονείς αλλά και στην ίδια την εκπαιδευτική και επιστημονική κοινότητα.

Τα τελευταία 40 χρόνια το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει απλά  γίνει το πειραματόζωο του εκάστοτε υπουργού παιδείας και της εκάστοτε κυβέρνησης.

Η αντιμετώπιση της Παιδείας από το σύνολο του πολιτικού  μας κόσμου είναι αυτή της παραλαβής και παράδοσης καμμένης γης ή της καυτής πατάτας.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι χωρίς σωστά δομημένη, αξιολογημένη και διαρκώς αναπροσαρμοζώμενη παιδεία, οικονομία και οικονομική ανάκαμψη δεν πρόκειται να δει ΠΟΤΕ αυτή η χώρα.

Οι ελάχιστοι τολμηροί, παθιασμένοι και ονειροπόλοι δεν θα φτάσουν να γυρίσουν τον τροχό. Η χώρα μας έχει ανάγκη πια από μια άκρως ενημερωμένη και ικανή γενιά, και εμείς εδώ στην Ελλάδα καθόμαστε θεατές σε ένα έργο όπου θυσιάζονται ταλέντα και όνειρα στο βωμό της αρτηριοσκληρωτικής και άβουλης  άποψης ό,τι είναι “δύσκολο¨ να αλλάξει η παιδεία, θέλει συσκέψεις, να αποφανθεί το συμβούλιο των “σοφών” και να μετά να το ψηφίσουμε και μετά να βγεί η επόμενη κυβέρνηση και πάλι από την αρχή.

Αλλά ας δούμε με μια ματιά το Ελληνικό μας εκπαιδευτικό σύστημα.

Ένα στείρο εκπαιδευτικό σύστημα με κοινός αποδεκτά κακογραμμένα βιβλία. Οι μαθητές καλούνται να απομνημονεύουν πληροφορίες και να εξετάζονται πόσο καλά τα θυμούνται.

Ένας διαγωνισμός μνημονικού κώδικα.

Ένα σύστημα που τιμωρεί (μέσα από την βαθμολογία) όποιον δεν προσαρμόζεται ή δεν ανταποκρίνεται στην προτεινόμενη εκπαιδευτική διαδικασία.

Μετά από 12 χρόνια εκπαίδευσης στην απομνημόνευση και άπειρες ώρες ιδιαιτέρων και φροντιστηριακών μαθημάτων καλούνται οι μαθητές  για μια τελευταία φορά (Πανελλήνιες / Πανελλαδικές ή όπως αλλιώς θέλουν να τις αποκαλούν κατά καιρούς) να εκπληρώσουν τα όνειρά τους πάλι μέσα από γραπτές εξετάσεις οι οποίες όμως δεν λαμβάνουν υπ’όψιν τους καθόλου τα 12 χρόνια μαθητείας.

Εκεί τα όνειρα βγαίνουν σε πλειστηριασμό και αποκτούν βαθμολογία και μόρια.

  Ως αποτέλεσμα η πλειοψηφία των μαθητών καταλήγουν σε σχολές Β’  & Γ’ επιλογής και τα όνειρα πάνε περίπατο για κάποια μόρια ή γιατί απλά ο μέσος άνθρωπος, πόσο δε μάλλον ο μέσος μαθητής θεωρεί ανθρωπίνως αδύνατον να υποβάλλει τον εαυτό του στην διαδικασία αυτών των εξετάσεων ξανά.

 Ούτε συζήτηση για  απόκτηση γνώσεων,  χρήσιμων  δεξιοτήτων  ή  εκπαιδευτικών αξιών. Η ευθύνη της εκπαιδευτικής διαδικασίας έχει ανατεθεί στον μαθητή και στο φροντιστήριο (η γνωστή σε όλους ως παραπαιδεία)  και ο εκπαιδευτικός ( δηλδ. αυτός που θα έπρεπε να είναι ο υπεύθυνος) αρκείται στο οτι παρέδωσε το μάθημά του.

Καμία ευθύνη δεν βαραίνει τον εκπαιδευτικό καθώς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι η εξυπηρέτηση του αναλυτικού προγράμματος.

Εγώ ως εκπαιδευτικός του ιδιωτικού τομέα κρίνομαι και αξιολογούμε καθημερινά από τους μαθητές, τους γονείς και τα αποτελέσματά μου.

Το εκπαιδευτικό μου έργο κρίνεται από το πόσο καλά μαθαίνουν οι μαθητές μου, όλοι οι μαθητές μου, και όχι από το πόσο καλά νομίζω οτι διδάσκω εγώ.

Αλλά εγώ είπαμε είμαι του ιδιωτικού τομέα, της ιδιωτικής εκπαίδευσης, της Παραπαιδείας. Πρέπει να ενημερώνομαι, να καινοτομώ και να εξελίσσομαι, αλλιώς θα μείνω άνεργος.

Οι εκπαιδευτικοί από την μεριά τους φωνάζουν για την απαξίωση τους, μία απαξίωση όμως που και οι ίδιοι προκάλεσαν.

Στο δικό μου μακρινό χωριό λένε, ή είσαι μέρος της λύσης ή μέρος του προβλήματος.

Το σύστημα δεν είναι ανυπέρβλητο. Το σύστημα είμαστε εμείς. Όλοι μας.

 Άρα εάν θέλουμε να αλλάξει, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί.

Να φωνάξουμε και να δείξουμε τις αδυναμίες του συστήματος.

Κουράστηκα σε αυτήν την χώρα την στείρα κριτική ό,τι για όλα φταίνε οι άλλοι.

 Στο κάτω κάτω της γραφής, για τα παιδιά μας μιλάμε και για το μέλλον τους…..Όσο και να θέλουν κάποιοι να ισχυριστούν κάτι διαφορετικό, η δημόσια εκπαίδευση στην χώρα μας είναι τραγική, από όλες τις απόψεις.

Είναι ένα αφιλόξενο περιβάλλον για τους μαθητές, φιλόξενο μόνο για τους εκπαιδευτικούς (καλούς – κακούς) που ΔΕΝ αξιολογούνται βάσει αποτελεσμάτων και την πρόοδο των μαθητών παρά μόνο με την παραδοχή ο,τι ακολουθήθηκε πιστά το όποιο αναλυτικό πρόγραμμα.

 Το αναλυτικό πρόγραμμα ΔΕΝ αφορά τους μαθητές, αφορά τους δασκάλους και τους συμβούλους.

 Ο 21ος αιώνας της ψηφιακής εκπαίδευσης θα μας αφήσει όλους άφωνους, σαστισμένους και απορημένος για μία ακόμα φορά όπως και η οικονομική κρίση.

Πόσο ακόμα θα εθελοτυφλούμε;

 Ο κόσμος όλος αλλάζει καθημερινά, τα παιδιά μας και οι μαθητές μας πρέπει να εξοπλιστούν με συγκεκριμένες δεξιότητες.

Αυτή θα είναι η πρώτη γενιά μαθητών που θα καλεστούν να κάνουν επαγγέλματα που ΔΕΝ έχουν εφευρεθεί ακόμα και να εργαστούν με ψηφιακά εργαλεία που επίσης ΔΕΝ έχουν εφευρεθεί.

Εμείς τα στέλνουμε τυφλά και ανέτοιμα σε έναν επαγγελματικό στίβο, σε έναν κόσμο με απαιτήσεις.

Στην Ελλάδα του 2016….η εκπαίδευση πέτυχε(;)…ο πρωταρχικός της σκοπός της όμως έχει χαθεί, έχει αποβιώσει εδώ και καιρό.

Λέω, μήπως είναι καιρός να αλλάξει το σύστημα;